O moim szczęściu w Warszawie

Mam szczęście. Szczęście do dobrych ludzi. Inspirujących. Normalnych. Wyjątkowych. Mam, które myślą jak ja. Jak się cieszę, że jesienią udało nam się spotkać. Przespacerowałyśmy całą zimę, a teraz możemy cieszyć latem w parku. Jedząc borówki i gofry. Podziwiając nasze dziewczyny. Rozmawiając o wszystkim. Śmiejąc się co dwie minuty. Moje szczęście w Warszawie. Magiczne są te nasze spotkania. Spotkania, które dodają mi energii lepiej niż mocna kawa. I tak jest od początku. I chciałabym, żeby było zawsze. Dziękuję, że Was spotkałam. 

Nina. Mama Kalinki. Mama blogująca. Połączył nas internet. Pamiętam, że na pierwsze spotkanie szłam jak na randkę w ciemno. Ależ się stresowałam. Teraz już wiem, że niepotrzebnie. Pamiętam pierwszą rozmowę. Jakbyśmy się znały od lat, a po spotkaniu kilka smsów i radość, że tyle rzeczy nas łączy. Po każdym spotkaniu niedosyt. Bo zapomniałam o czymś powiedzieć. Zapomniałam o coś spytać. Fajnie mieć blisko taką Mamę. Tak bardzo się cieszę, że jesteś.  

Dzisiaj spotkałyśmy się po dłuższej przerwie. Jaki cudowny dzień za nami. Przegoniłyśmy deszczowe chmury i rozłożyłyśmy koc na trawie, żeby piknikować. Były gofry i dwa kwadranse na placu zabaw. Uwielbiam obserwować Maję i Kalinę. Kalinkę, która dzieli się swoim jedzeniem i Maję, która każdy kawałek weźmie. Tak bardzo bym chciała, żeby miedzy naszymi Dziewczynami rozwinęła się wyjątkowa więź. Taka o jakiej w książkach się czyta. Tak sobie marzę i  trzymam kciuki. 

 

Pozdrawiam

Katjuszka