Matka matce wilkiem

Moje doświadczenie w byciu mamą jest niewielkie. Można nawet powiedzieć, że minimalne. co to są dwa lata! Ale jednak to dwa lata, a nie dwa dni. Coś tam zdążyłam poznać, podsłuchać, przeżyć, rozwiązać czy podejrzeć. A podglądać uwielbiam. Właściwie nie podglądać, a obserwować. Obserwowanie ludzi w autobusie od zawsze sprawia mi ogromną przyjemność, z tego powodu wybieram zawsze miejsce na samym końcu autobusu. Zmieniło się to od kiedy jestem mamą. Miejsce wymuszone przez wózek. Mniej do obserwacji. Wcale nie. Moje pole widzenia poszerzyło się i otworzyło szeroko oczy. Ze zdumienia. No bo jak to tak matka matce wilkiem!? 

W piaskownicy. W przychodni. Na zakupach. Na spacerze. W parku. W mięsnym. W rybnym. Są wszędzie. Te co radzą, bo wiedzą najlepiej i prychają, że jeszcze nosi pieluchy. Te co przewracają oczami, bo dziecko w wisadle. Te co kręcą głowami bo dziecko w chuście. Te co krzywią się widząc karmiącą matkę. Te które z politowaniem patrzą na to biedne dziecko karmione butelką. Matki. Oceniane i krytykowane wszędzie. Przeważnie przez drugie matki. I nie mówcie, że tak nie ma! Tylko po co i dlaczego? 

Pierwszy raz spotykamy się z tym w szpitalu, zaraz po narodzinach maleństwa. Przynajmniej ja się z tym pierwszy raz właśnie wtedy zetknęłam. Położna, pewnie matka, wie lepiej dlaczego moje dziecko płacze, wie, że wcale mojego mleka nie potrzebuje, no i wie, że z takiej piersi nakarmić się nie da! I tak już z większą bądź mniejszą częstotliwością będziemy się spotykać z radami. 'Dobrymi' radami.

Pamiętam dokładnie dzień, kiedy wracałam z Mają z przychodni. Miała sześć czy siedem tygodni. Płakała po szczepieniu. Płakała tak bardzo jak tylko taki mały człowiek potrafi. Płakała z bólu, złości, strachu, samotności. Nie zastanawiając się długo wzięłam ją na ręce, przytuliłam i okryłam kocykiem. Uspokoiła się. Jedną ręką pchałam wózek, w drugiej trzymałam Maję. Szliśmy tak razem. Minęła mnie kobieta, matka idąca z kilkuletnim dzieckiem. Z politowaniem popatrzyła i powiedziała, że ciekawe jak będę nosiła 10 kilowe dziecko. Spojrzałam i przytuliłam Maję jeszcze mocniej. Właśnie wtedy otworzyły mi się oczy. Matka matce wilkiem! I właśnie wtedy postanowiłam sobie, że żadnej Mamie nie będę 'radzić', bo każda mama wie co jest dla jej dziecka najlepsze. Każda mama chce dla swojego dziecka najlepiej. Każda mama jest dla dziecka idealna. Niepotrzebne są te szepty w piaskownicy. Te wszystkie uśmieszki i pytania czy już, czy jeszcze. To wszystko jest niepotrzebne. To wszystko niszczy poczucie pewności, że jesteśmy doskonałymi mamami. Doskonałymi dla swoich dzieci. 

Jestem w stanie zrozumieć wiele rzeczy, ale za chiny ludowe nie potrafię zrozumieć właśnie tego. Męczy mnie to. Zastanawiam się dlaczego tak jest. I nie znam odpowiedzi. Po prostu nie wiem, skąd kobiety i matki mają w sobie tyle złośliwości.