O wadliwej mamie

Macierzyństwo. Póki nie pojawiła się na świecie Maja nie miałam o nim bladego pojęcia. No bo w sumie skąd. Wiele razy, jeszcze będąc w ciąży nie potrafiłam zasnąć rozmyślając czy aby na pewno dam radę. Uspokajałam siebie powtarzając sobie, że teraz to już nie ma, że nie dam rady. Muszę sobie poradzić. Wiele razy w środku nocy budziłam Poślubionego pytając czy powinnam być mamą, czy będę dobrą mamą. Aż w końcu przyszedł Dzień Mamy. Mój pierwszy. Koszulka w paski, ciążowe dżinsy, białe tenisówki, zapakowana torba. Taksówka. A ja taka spokojna. Wiedziałam, że teraz wrócimy już w trójkę. Tak się stało. Zostałam mamą. 

Z ciepłą Majuszką na brzuchu nie wiedziałam co mnie czeka. Zachwycałam się jaka ona piękna. Jakie ma piękne włosy. Jakie idealne uszko. Leżałyśmy tak cztery godziny. Ja odurzona hormonami szczęścia. Ona taka spokojna. Ostatnie takie cztery godziny. Świat mój się zmienił. Pojawiło się coś o czym wcześniej nie miałam pojęcia. Zmartwienia. 

Czy jestem dobrą czy złą mamą nie wiem. Macierzyństwo mnie fascynuje. Uwielbiam. Jestem jednak mamą z wadą. Szukającą dziury w całym. Bo czy Majuszka rozwija się prawidłowo. Czy robię wszystko, żeby wspierać jej rozwój. Czy daję dobry, a może zły przykład. Czy odpowiednio wychowuję. Mam wadę - chęć bycia doskonałą. We wszystkim co robię. Musi być najlepiej i już. Chcę być najlepszą żoną, mamą, kucharką. Nie znoszę tego. Lecz nie o tym chciałam pisać. Chodzi mi o to, że umartwiam się notorycznie. Chociaż już mniej niż na początku. Przechodziłam okres porównywania z innymi, przekopywania poradników co i jak powinno być, nerwowego ogryzania paznokci, że za ósmy miesiąc a jeszcze nie raczkuje. Tłumaczyłam sobie, że skąd mam wiedzieć, skoro tak naprawdę nigdy nie miałam do czynienia na co dzień z małymi dziećmi. Większość znajomych jeszcze bez nich. Czytanie poradników to mój obowiązek. Przeszukiwałam internet czy aby to, że Maja nie buduje wieży z 5 klocków tylko z 3 nie oznacza autyzmu. Pewnego dnia stuknęłam się w czoło. Bo jak coś jest nie tak to musi być widać, a nie można się domyślać. Przestałam myśleć o tym co powinno być, dostrzegając to co już jest. Uwierzyłam w swoją intuicję. Chociaż wciąż nie mam pewności czy jestem dobra w byciu mamą. Ze szczęśliwej mamy stałam się jeszcze szczęśliwszą. Wady jednak mają to do siebie, że ciężko się ich pozbyć. Walczę cały czas. Jestem spokojniejsza. Cieszę się z bycia mamą. Ale czy Majuszka nie powinna więcej mówić? Mam nadzieję, że ta moja nienormalność jest normalna. I jak to jest z następnym dzieckiem? Znowu trzeba pukać się w czoło?  

Pozdrawiam

Katjuszka