O moim rozmyślaniu / zabawki edukacyjne

Do rozmyślań na temat roli i znaczenia zabawek edukacyjnych skłonił mnie pewien komentarz pod wpisem 'O biblioteczce Mai'. 

'Kasiu, nie rozumiem za bardzo przesłania tego tekstu. To godne pochwały, że przywiązujesz taką wagę do obdarowywania dziecka książeczkami. Ale przecież półtoraroczne dziecko rozwija się intensywnie na wielu polach. Zwłaszcza powinno dużo ćwiczyć manualnie. Powinno posiadać różne sortery, klocki, w tym klocki sensoryczne, proste puzzle piankowe, przebijaki, proste układanki, w tym klocki zakładane na drążek, proste elementy konstrukcyjne, foremki do wkładania jedna w drugą itd. Tymczasem z Twoich opisów wynika, że córeczka posiada głównie książeczki, przytulanki, lalki i akcesoria do gotowania... smutne to trochę :('

Powyższy komentarz mnie rozbawił.  Zresztą nie tylko mnie. Rozmawiałam z kilkoma osobami o tym, co autor tego właśnie komentarza miał do powiedzenia. Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie! Zacznę może od tego, że to co znajduje się na Kantorku to nie całe moje życie. Ba! Nawet nie jego połowa. Przypuszczam, że Dziadkowie Mai nie mają pojęcia o wszystkich przedmiotach i zabawkach, które posiada Maja, a co dopiero osoba odwiedzająca to miejsce. Nie chodzi tu tylko o zabawki, ale też o całą resztę. Zwrócę się bezpośrednio do Autora komentarza, ponieważ nie chcę obrażać innych cudownych osób, które tutaj zaglądają. Czy widząc w cukierni same czekoladowe ciasta stwierdzisz, że inne nie istnieją?

Zabawki edukacyjne. Mnóstwo ich na półkach w sklepach. Plastikowe, drewniane, kolorowe, piękne i te troszkę mniej  ładne. Każdy Rodzic chce jak najlepiej dla swojego dziecka. Kupuje. Bo jest napisane, że wspiera rozwój, że stymuluje, że dziecko dzięki tej zabawce będzie geniuszem, a jeśli nie nim to przynajmniej rodzic będzie miał świadomość, że zrobił co mógł by dziecko nim zostało. Nie! Nie! Nie uważam, że te wszystkie zabawki są złe. Po prostu nie wszystkie musimy mieć. Posiadamy, a właściwie Majuszka posiada sortery (razy dwa),  klocki, w tym klocki sensoryczne, proste puzzle piankowe, przebijaki, proste układanki, w tym klocki zakładane na drążek, proste elementy konstrukcyjne, foremki do wkładania jedna w drugą.  Dumnie wylewają się ze skrzyni na zabawki. No i co z tego, kiedy Dziecko moje najbardziej lubi wszystko to, co zabawką edukacyjną nie jest. A jednak uczy dokładnie tak samo jak te wszystkie kolorowe, plastikowe czy drewniane znalezione często za wysoką cenę w sklepach. 

Moje macierzyństwo jest intuicyjne. Postępuję tak, jak zdaje mi się, że jest prawidłowo. Raz intuicja zwycięża. Raz zawodzi. Jak w życiu. Jednak uważam, że zdaje to egzamin. Tę samą zasadę wykorzystuję w zabawie, ale przede wszystkich słucham swojego dziecka. 

Majuszka nie lubi bawić się sama. A właściwie nie lubi się bawić, kiedy nikogo nie ma przy niej. Jeśli już tak się stanie po pięciu minutach samotnej zabawy woła lub ciągnie ze sobą wszystkie fascynujące ją rzeczy. Taka jest, a ja to akceptuję. I po prostu lubię spędzać z nią czas. Lubię się z nią bawić. To ona wskazuje drogę. To jej zabawa. Chociaż czasem korci przejąć kontrolę. Siadamy więc razem, a ja wyciągam te wszystkie sortery, klocki, przebijaki itd. Bo przecież trzeba ćwiczyć, rozwijać, doskonalić. Dobry rodzic dba o to wszystko. Jestem dobrą mamą więc i ja to robię. Majuszka po paru chwilach ma dosyć. Rzuca drążek z klockami i bierze długopisy. Otwiera i zamyka. Dopasowuje odpowiednią skuwkę do odpowiedniego długopisu. Zaraz potem ściąga książki z półki. te ulubione. Przegląda, a później wkłada z powrotem w puste miejsce. Później razem gotujemy lub pieczemy. Maja przekłada składniki do miseczek. Doskonale radzi sobie z łyżką. Przekłada papilotki do otworów w blaszce na muffiny. Miesza, wałkuje, a na koniec gąbką myje wszystko co brudne, nie zapominając o wytarciu podłogi i szafki pod zlewem. Pora wstawienia prania. Wie gdzie i który program włączyć. Zabawę kończymy na ekspresie do kawy. Bezpiecznej zabawie! Trzeba ze słoika wyciągnąć kapsułkę. Włożyć ją do ekspresu. Włączyć.  Reszta należy do mnie. Po drzemce siadamy jeszcze raz. Klocki. Puzzle. Drążek. Zrobi co trzeba i ucieka szukać innej zabawki. Edukacyjnej, ale nie do kupienia. Bo życie nas uczy. Codzienność. A zabawa z dzieckiem, a nie obok dziecka jest warta więcej niż cały sklep z zabawkami. 

Pozdrawiam

Katjuszka