O moich gorszych dniach

Zrobiło się tutaj cicho. Dopadły mnie gorsze dni. Nie wiem czy to za sprawą jesieni czy jeszcze czegoś innego. Dopadły. Mimo tego, że niektórzy twierdzą, że mnie takie dni nie dotyczą. A jednak. Po cichutku. Na palcach weszły kiedyś pod kołdrę i tak już ze mną zostały na kilka dni, albo nawet dłużej. Pocieszający jest fakt, że każdy z nas ma takie dni. Że nie ja jedna na świecie. Na pewno komuś w tej samej chwili  nic się nie chce. Ten ktoś tak jak ja najchętniej leżałby w ciepłym swetrze i leginsach, pił gorącą herbatę z miodem i sokiem malinowym, oglądał wszystkie głupoty emitowane przez telewizję. Takie miałam marzenia. Tylko to marzenia ciężkie do zrealizowania. Lepiej marzyć o nowych butach czy książce. Fakt bezkarnego leżenia i nic nie robienia muszę odłożyć w czasie. Jestem mamą. Więcej tłumaczyć nie trzeba. Mamą 16 miesięcznej buntowniczki, która przez kilka dni ćwiczyła moją cierpliwość. A to dopiero kilka dni buntu. Jeszcze tysiące razy będę w głowie liczyła do dziesięciu i po raz setny powtarzała dlaczego nie warto rysować bo stole.  Taki mój plan życia na najbliższy czas. Nie lubię narzekać. Tak generalnie. Ale od dwóch tygodni jestem marudą. Marudą dla Poślubionego. Marudą w smsach do innej Mamy. Tak swoją drogą N. dziękuję! Ale w tym marudzeniu jest coś dobrego. Mam komu marudzić. A w całej beznadziejności ostatnich dni znajdzie się parę plusów. Jeśli bardzo się wysilę nawet kilka. Bo te zabawki porozrzucane uwielbiam. Małe ubrania wiszące na suszarce. Jej spokojny sen. Nasz wspólny wieczorny czas. Piękna złota jesień. Kawa, wypita gorąca, bez pośpiechu. Puszczanie buziaka na do widzenia. Głaskanie małych rączek. I co? Całkiem fajny ten beznadziejny czas. Mimo wszystko wyrzucam go. Do kosza. Już nie ma. Uśmiecham się i zapominam. Jest nowy dzień. To co, że dopadła nas choroba. 

Pozdrawiam

Katjuszka