Codziennie odnoszę sukces

Bunt dwulatka. Mam na jego temat swoją teorię. Zaczyna się w momencie postawienia przez dziecko pierwszych samodzielnych kroków. Pierwsze poczucie, że można pójść własną drogą. Oderwanie się od ręki mamy. Wtedy właśnie też u nas pojawiło się odmienne od naszego zdanie Majuszki. Bo na nogach lepiej niż w wózku. Bo chcę iść tam, a nie tam. I właśnie wtedy było chyba najtrudniej. Zachłyśnięcie się wolnością. Trochę trwało. A ja licząc do dziesięciu, dwudziestu, trzydziestu, stu pchałam wózek z niezadowoloną Mają, która nie potrafiła przejść takiego dystansu jaki do przejścia mieliśmy. Jakie było moje zaskoczenie, kiedy następnego dnia złość Mai mijała po odliczeniu do trzydziestu, w następnym po dziesięciu, a w następnym tygodniu było tylko w momencie zapinania pasów. No i szłam uśmiechnięta od ucha do ucha z odniesionego sukcesu. 

Sukces odnoszę codziennie. Jestem mistrzem negocjacji. Potrafię się dogadać ze zbuntowaną Majuszką mimo, że językowi Mai bliżej do chińskiego niż polskiego. Zadziwiający jest fakt, że do perfekcji opanowała zwroty "nie chce tego", "chce to", "chodź", "daj". I jeszcze jeden jej ulubiony 'chcę bajkę' i mam wrażenie, że dziecko moje od bajek jest uzależnione mimo, że ogląda je w minimalnych ilościach.  I znowu odnoszę sukces. Mówię, że od bajek lepsze zrobienie prania czy odkurzania. Zapomina o bajkach. Bez krzyku i złości. 

Odnoszę sukces. Na placu zabaw. Znowu potrafię się dogadać, kiedy czas na zabawę, a kiedy trzeba iść do domu. Odnoszę sukces bo nawet kiedy Maja twierdzi, że takiej rozmowy nie było do domu wracamy, konsekwentnie, znowu w głowie licząc do dziesięciu. Do dziesięciu wystarczy. Do stu już nie trzeba. 

Odnoszę sukces w sklepie. Mam swoje tajemne sposoby. Wynosimy ze sklepu tylko to co potrzebne. Wszystkie zabawki są tylko dekoracją, a lalkom z lumpeksu będzie smutno jak weźmiemy je z ich domu. Działa! 

Bycie mamą to moje ulubione zajęcie. Dające mi najwięcej radości. Bycie mamą zbuntowanej dwulatki lubię jeszcze bardziej. Każdy ten sukces daje mi tyle satysfakcji jak dla innych awans w pracy. 

Puk. Puk. Puk. Pukam w niemalowane drewno. Pluję za siebie. Pewnie jeszcze przed nami furie w sklepie, rzucanie się na podłogę, krzyki i kopniaki. Ale nawet jeśli też odniosę sukces. Policzę do dwustu, uśmiechnę się i pomyślę jak ugryźć ten temat.