O scenach z życia

Za mną pasmo złych dni. Na szczęście za. Zła passa rozgoniona przez zapach bzu w parku, który zaraz po zapachu konwalii jest moim ulubionym wiosennym zapachem, może przez zapach nowych perfum, a może przez coś zupełnie innego. Nie wiem. Ważne, że już za plecami. Wyczerpałam limit złych dni w tym półroczu. Wyczerpaliśmy limit chorób, kłótni, smutków. Słaba jestem. Płaczka. Kiedy problemów przybywa opanować tych łez nie mogę. Beksa! A problemów troszkę się nazbierało. Rota, albo jakiś inny wirus Majuszki, bez znaczenia. Skutecznie popsuł świąteczną atmosferę. Mimo, że była babka majonezowa. Baranek. Koszyczek. Bukszpan. Mazurek. Kabanosy. Chrzan. Kaczka. Jajka farbowane w cebuli. Żurek z własnego zakwasu i pełno słodyczy. Żółte żonkile i tulipany. Nawet rzeżucha! Święta, a jak nie Święta. Zbliżały się ku końcowi, a ja widziałam takie małe, tyci światełko w tunelu. Poniedziałek będzie udany! Gdzie tam. Rota, albo jakiś inny wirus wskoczył na Poślubionego, a on razem z nim we wtorek do Szpitala. Samotną matką zostałam! Do śmiechu mi nie było. Wiadomo po burzy zawsze wychodzi słońce. Prędzej czy później. U nas później. Bo kiedy tylko Tata doszedł do siebie córka ponownie zdrowie zgubiła. Ale odzyskała. Szybko. Po tygodniu mam moją Maję. Nie tą podmienioną. Smutną. Wróciła moja Maja uśmiechnięta. Moja towarzyszka. Wąchamy razem ten bez co tak pięknie pachnie. Odpoczywamy na kocu w kropki. Śmiejemy się do siebie. Łaskotamy trawą. Piknikujemy. To oczywiste, że jedzenie najlepiej na powietrzu smakuje. Uśmiech przyniosły też kartki znalezione w skrzynce i smoczek, złoty, który myślałam, że nigdy nie przyjdzie. Rozmowy poważne i ważne. Ale jeszcze to, że siedzę i piszę, a Wy czytacie i odpowiadacie. 

Pozdrawiam

Katjuszka