O kalendarzach

Jestem bałaganiarą. Nie mam nawyku odkładania rzeczy na miejsce, mimo, że bardzo się staram. Rozrzucam po mieszkaniu ubrania, zostawiam kubki. Z drugiej jednak strony jestem pedantką. Uwielbiam mieć wszystko zaplanowane. Bez planu ogarnia mnie chaos. Ten kto mnie czyta dłużej pewnie pamięta, że o moim planie doskonałym już pisałam. Plan uległ małym modyfikacjom, ale miejsce jego skrupulatnego spisywania pozostało bez zmian. Mowa o kalendarzu.  W tym roku nawet dwóch. 

Jestem wierną czytelniczką Zwierciadła. Zachwyciła mnie ich tegoroczna edycja kalendarzy. Przeważnie lądowały gdzieś w szufladzie z powodu braku miejsca na moje zapiski. Kropkowany trafił do torebki i w swojej roli sprawdza się idealnie. Kiedy trzeba szybko coś zanotować czy sprawdzić. Większe zapiski nie wchodzą w grę. Tak jak jego poprzednicy miejsca na notatki niewiele. Dlatego jeden kalendarz w torebce, a drugi w domu. Dlaczego ja wcześniej na to nie wpadłam?!

Znalezienie kalendarza idealnego to wyzwanie. Niezrozumiałe dla Poślubionego. Sms 'będę później idę kupić kalendarz' w jego rozumowaniu znaczył 'będę zaraz tylko kupię kalendarz'. Jak to! Przecież to nie jest zwykły zakup. To zeszyt na mój cały rok. Moje plany, przemyślenia, chwile. Mój pamiętnik, tylko troszkę lepszy. Bo prawdziwy. Moje życie. Moje 365 dni. Nie może być taki pierwszy lepszy. Musi do mnie pasować. I wiecie co pisząc co, zastanawiam się czy jestem normalna, ale z tymi kalendarzami to ja już tak mam dobrych parę lat.

Oprócz pomysłu z dwoma kalendarzami pojawił się jeszcze jeden. Zamiast przepłacać i kupować w grudniu kupię w styczniu, kiedy zaczynają się przeceny. Udało się. Bez kalendarza było ciężko. Cierpienie wynagrodzone. Idealny kalendarz znaleziony w Marks&Spancer za połowę ceny. Upatrzyłam go sobie już pod koniec listopada. Jest mój! Piękny, biały, bardziej notatnik niż kalendarz. Doskonały. 

Mam jeszcze jedno przyzwyczajenie. Czarny długopis i trzy kolory. Pomarańczowy. Zielony. Różowy. Pomagają kojarzyć to co ważne do zapamiętania. System od kilku lat. Opanowany do perfekcji. Sprawdza się idealnie, chyba, że czegoś nie zapiszę i liczę na własną pamięć. Ta czasem zawodzi. Uwielbiam ten moment otwarcia kalendarza i zapisania wszystkich moich myśli, planów, listy zakupów, wydatków. Najbardziej lubię robić to pod koniec dnia. Wtedy czuję, że ogarniam to życie i nie zmarnuję ani sekundy. Z praktyką później bywa różnie, ale sama ta świadomość wprowadza mnie w dobry humor. A co to będzie kiedy sięgnę do tych kalendarzy za 20 czy 30 lat. Ciekawe jaka będę. Ciekawe co sobie pomyślę. 

Pozdrawiam

Katjuszka